شیعیان همه پیرو علی ابن ابی طالبند یعنی او را بعد از پیغمبر امام اول می دانند و به همین جهت آنها را شیعه علی(ع) گویند شیعیان همه برامامت حسن بن علی ،حسین بن علی وعلی بن حسین (ع)اتفاق نظر دارند اختلاف آنها از آنجا ناشی میشود که پس ازعلی بن حسین امام چهارم،زیدیه زیدبن علی بن حسین را امام میدانند در واقع چهار امامی هستند وزیدیه همه شیعیان غیر از خود را (رافضیه) گویند،به دلیل اینکه امامت زیدبن علی را رفض و رد و ترک کرده اند و از اینجا این نام برای شیعه بوجود آمد وشیعه نیز این نام را دوست ندارد زیرا به تدریج از معنا و مورد خود دور شده به کنایه از ترک دین و مذهب بکار می رود،حال سخن ازشافعی و سخن او که خود امام یکی از شعب سنی که از نظر عرفان و تصوف به مقام قطبیت رسیده ونخستین کسی است که در اصول کتاب نوشته ودر شعر وشاعری هم دستی توانا داشته...ودر پنجاه وچهار سالگی در گذشته ودر قاهره در کنار مدرسه علمیه صالحیه مدفون گشته چنین می سراید:

   یا راکباً قِف بالمُحصَّب مِن منیً     واهتِف بقاعِدِ خیفها والناهض

   سحراً إذا فاض الحجیج الی منیً      فیضاً کملتطِم الفرات القائِضِ:

   إن کان رَفضاً حُبٌّ آل محمد         فَلیَشهد الثّقلان أنِّی رافِضی

ای سوار بر شترهای منی فرود آی به نشستگان خیف و رهروانش ندا در ده و سحر گاهان آنگاه که امواج حاجیان چونان موج های خروشان فرات به سوی منی سرازیر می شوند بگو:اگر عشق و محبت به دودمان محمد را رفض می دانید آری بگو تا جن و انس گواهی دهند که من رافضی ام

                        «دیوان شافعی صفحه 55»